Leestijd: 4 minuten
In mijn blog 'Wie doet jouw bevalling', las je over mijn zweefcapriolen, mijn stiefdochter Eva, de geboorte van onze eerste dochter Lieke en hoe ik toen niet helemaal luisterde naar mijn lichaam, kennis en kunde.
In dit blog lees je over de geboorte van onze zoon Abe, de lessen die ik daarin leerde, en waarom ik mijn baringen open-baar, over zweven en aan mijn eigen stuur zitten. Met mijn man en verloskundige ernaast.
Doodstil
13 maanden na de geboorte van onze dochter Lieke, gaat onze zoon en het broertje van Lieke en Eva geboren worden. De dag ervoor zijn mijn man en ik bij de gynaecoloog waar ik naar doorverwezen ben omdat ik weer 'over tijd' ben. Binnen een paar minuten wordt een echo gemaakt, vastgesteld dat het vruchtwater wat minder is geworden en dat ik moet worden gestript. Ik word naar een kamertje ernaast gesommeerd. Moet gaan liggen, er wordt niets uitgelegd. De gynaecolloog handelt, het doet pijn. Liggend op mijn rug, probeer ik bij zijn indringende vingers weg te kronkelen. Ik zeg nee nee. Hij gaat door door. Zo. Kleed u zich maar weer aan. Tot zo en hij loopt weg naar het kantoor ernaast. De verpleegkundige die er bij is, mijn man en ik, zijn doodstil. Ik ben in shock.
Als de bevalling over twee dagen (geen drie dagen want dan heeft hij weekend) niet start, dan doet hij de bevalling, zegt hij. Ik voel op dat moment van alles in mij opkomen. Weerstand, ik wil dit niet, wil het anders. En dat probeer ik te vertalen in vragen, in overleg hoe verder. Afgemeten korte antwoorden volgen. Hij kijkt vooral naar zijn computer. We worden eruit gebonjourd met 'Ik hoop u niet weer te zien.' Dat beloof ik hem. Acuut.
Ik weet dan niet dat ik 15 jaar later, als doula, weer in het zelfde kamertje zal zitten. In overleg met een open gynaecoloog over de zwangeren- en geboortezorg die mij meenneemt in haar wereld en zij die vraagt naar mijn wereld. Waarin we ontdekken dat we hetzelfde doel hebben, een zo goed mogelijke start voor de ouders en hoe dit ook (anders) kan.
Lichtflits
In de auto rollen de tranen over mijn wangen.
Door de tranen, schittert ineens een lichtflits: deze gynaecoloog leert me een grote les waarvoor ik hem altijd dankbaar voor zal zijn. Er is er maar één die mijn bevalling doet bulder ik: ik!
Eenmaal thuis bel ik de verloskundige met de mededeling dat ik niet bij deze gynaecoloog ga bevallen en of zij nog tips heeft om de bevalling te proberen op te wekken.
Ze kan morgen langs komen om de vliezen te breken. En tja je zou ook ananas kunnen eten of.. vrijen met je man. Prima, ik doe alles wat in mijn kracht is en zo ook mijn man.
Ik vraag mijn kindje ook om te komen. Het is tijd kleine vent, kom.
Dank je wel moeders
De volgende morgen maakt een lichte kramp me wakker. Mijn lijf, hoofd en gevoel weten wat er aan de hand is en stemmen met elkaar af hoe daarop te reageren.
De krampen worden regelmatig en gaan over in weeën.
Onze dochter Lieke gaat naar familie en mijn man en ik zoeken afleiding in... samen groentes snijden voor onze zelfgemaakte winterse erwtensoep! Ondertussen zucht ik de weeën mee en door. Ik voel me sterk: heb beide handen aan eigen stuur.
De weeën worden al snel pittiger. Ineens schiet me te binnen wat mijn moeder zei over hoe ze van mij beviel: zo lang mogelijk in de benen blijven en lopen. En ik was snel geboren. Dank je wel moeders. En zo loop ik rondjes en achtjes in de huiskamer. Surfing the waves.
Gert Willem houdt zich op de achtergrond. Het voelt goed. Soms voorover hangen op de eetkamertafel om de weeën op te vangen die nu wel heel vlot op elkaar komen. Oe, laten we maar de verloskundige bellen, zeg ik.
Ze arriveert snel en vraagt me op bed te gaan liggen. Ze toucheert: er is bijna volledige ontsluiting.
Gert Willem en verloskundige staan naast me en zien dat het goed gaat. Ik vertrouw op mijn eigen kunde en instinct en mijn ongeboren kindje en ik sturen recht op de finish af. Dan stelt de verloskundige aan mijn man iets oor waar ik haar altijd dankbaar voor ben: Wil jij je kindje opvangen? Dat is in deze tijd wel veel gewoner dat jezelf of je man jullie kindje opvangt (waarom was dat niet meer gewoon toen?)
Gert Willem hoeft niet na t denken, stapt meteen naar voren. Opent zijn handen en vangt onze zoon op. Ja. Zo snel gaat het. Tot op de dag van vandaag zegt hij dat hij onze zoon op aarde heeft gezet ;-) Ik zeg dat onze zoon door mijn lichaam geboren mocht worden en hem een warm welkom wachtte in zijn vaders handen.
Hallo Abe
Op zijn geboortekaartje staat: Hakuna Matata: maak je geen zorgen. Niet alleen onze zoon word geboren maar ik ook weer als mama. Voor de tweede keer met hervonden kracht in mij zelf en zijn zus die de weg al had gebaand en mij had geleerd.
Niks zweverig aan. Met een stevig fundament in mijzelf en het stuur zelf in handen. Mijn man werd weer vader en voelde zich heel krachtig dat hij onze zoon had opgevangen.
En in de namiddag.. zitten wij aan een heerlijke kop erwtensoep.
Hakuna Matata.
Voor wie en waarom vertel ik dit?
Voor mijzelf. Voor de zwangere ouders en de baby's die mij hun vertrouwen geven en naast hun weg laat staan.
Waarom? Daar heb ik twee redenen voor.
1: de weg vrijhouden
De eerste reden is dat zwanger worden, zwanger zijn, bevallen, life events zijn die ik dankbaar en met liefde meeneem in de rest van mijn leven voor mezelf. Ik zet ze niet op de weg van andere zwangere ouders wanneer ik ze begeleid. Die weg houd ik vrij, en ik loop er naast.
De ouders ontdekken zelf hun weg die bij hen past, daar sta ik naast en loop mee hoe dan ook. Bevallen thuis, of in het ziekenhuis, met of zonder pijnstilling, met of zonder medische ingrepen, met welke zorgverlener erbij dan ook. Ik houd mijn blik open, stem op ze af. Stel ze open vragen en zij vinden zelf hun antwoord. Zij vragen mij en ik geef ze neutrale info. Zorg voor een warm welkom, of er nu medische ingrepen (nodig) zijn of niet.
2: openbaren
De tweede reden is dat door het opschrijven van mijn bevallingen (waar ik niet alles van heb verteld omdat het allemaal niet in woorden te vatten is) ik me nog bewuster wordt van hun impact op mij en dat ze losstaan van anderen die gaan bevallen.
Ook heerst er soms nog een taboe over praten over je bevallingen. 'Het hoort erbij. Je hebt toch een gezond kind. Het is te intiem om te delen.' Dit is een greep uit mijn vroegere overtuigingen waar ik niet meer luister. Misschien helpt het anderen dat ik er juist over vertel. Dus bij deze. Baren wordt zo open-baren.
'Do the best you can until you know better. Then when you know better, do better.' - Maya Angelou
Hoe ik terugkijk op mijn bevallingen? Ik bekijk het vanuit een zacht perspectief, net zoals ik vanuit het zweefvliegtuig (in het vorige blog) naar beneden kijk.
Mijn bevallingsverhalen strekken zich onder mij uit als een lapjesdeken. Ik, mijn man, de verloskundige, de gynaecoloog, de kraamverzorgster deden hun best met de kennis en het bewustzijn van toen.
Inmiddels heb ik bijgeleerd aan kennis, ken mezelf beter en weet ik dat bevallen anders en nog fijner kan als je je continue gesteund voelt en echt al je opties kent en durft te vertrouwen op jezelf.
Op de verjaardagen van Lieke en Abe, inmiddels 16 en 15, komen de bevallingen als lichtflitsen, wolken, zon en regenbogen weer terug. Ik zal ze nooit vergeten. Gelukkig.
Kijk jij door een bril?
Ik bekijk de wereld door een bril van ervaringen en overtuigingen. En ik kan telkens kiezen welke bril ik wil opzetten of als doula zonder oordeel, die juist afzetten of door die van een ander meekijken.
Kijk jij door een bril? Hoe ziet die eruit? Zet je hem wel eens af?
Als ik de bril afzet kan ik steeds meer de mens zien in mijzelf, de moeder, de vader, de verloskundige, de gynaecoloog, de verpleegkundige, de kraamverzorgster.
Zorgverleners laten mij ook door hun bril meekijken in waarom ze doen wat ze doen. En soms.. zetten ze hem af. Willen door de mijne kijken. Er is meer overleg met de ouders omdat zij dat vragen, en als dat niet lukt of vergeten wordt, kan ik als doula daarin een communicatiebrug zijn.
We zijn ons niet altijd bewust zijn van het effect van ons handelen. Kunnen ons wel voor kunnen openstellen door te luisteren, open vragen te stellen. En dan valt het mij op dat er geen goed of fout is, maar dat iedereen handelt naar zijn kunnen en bewustzijn op dat moment en zijn best doet.
Hoe ik nu zou bevallen..
... wordt me wel eens gevraagd.
Dat zou ik ingaan met nog meer kracht en zacht. Alle opties onderzoeken, bij voorstellen tot medisch ingrijpen, altijd eerst overleg willen met de zorgverleners, dan zelf kiezen.
Met meer kennis over hoe de pijn te leiden, over 'over tijd of op tijd zijn', de meerwaarde van de navelstreng laten uitkloppen, wel/geen vliezen breken, schreeuwen als ik het wil, een geboortewensenplan maken, mijn baby zelf aanpakken, huid op huid bij me houden gouden uren lang, bevallen in de houding die ik wil, en samenwerken met mijn bevallingshormonen. Want ja dat kan allemaal.
Het liefst zou ik ook bevallen in een zacht bevalbad met handgrepen. Met mijn man er natuurlijk bij. En als mijn kinderen erbij willen zijn, zouden zij hun broertje of zusje geboren zien worden. Met een verloskundige/gynaecoloog naast me met wie het klikt. En last but not least: een doula die er voor mij en man en kinderen zou zijn.
Ik zou zelf sturen in de keuzes op dat moment, stabiel zweven op eigen vleugels, in een omgeving waarin ik me relaxed voel. Met het besef dat het altijd anders kan lopen en dat het er dan om gaat, daarop voorbereid te zijn en te kunnen switchen van plan.
Hoe bouw jij het huis voor je baby
Want die start hè, die doe je niet meer over. Die doe je maar een keer. Net zoals het bouwen van je huis of vergelijk het met de toren van Pisa. Die blijft staan, repareren achteraf kan soms, voorkomen ook.
Hoe bouw jij het huis voor je baby? Koop je mooie spullen voor de babykamer, een superpraktische wandelwagen, mooie kleertjes, of is er misschien nog meer dat je kunt en wilt doen? Geen idee wat? Dat is juist iets wat ouders mij vaak vragen en waar ik info over geef.
Hoe je kindje ter wereld komt en hoe jij zelf geboren bent, kan effect hebben hebben in je leven. Daar ontstaat je blauwdruk en daaruit geboortepatronen die effect kunnen hebben in je verdere leven. Daar vertel ik later nog een keer meer over of neem contact met op als je daar meer over wilt weten.
Wie doet jouw bevalling?
Als doula sta ik, in niet-medische dienst, van jou. Je hoeft het niet alleen te doen en er zijn manieren om je bevallingspijn te leiden. Hoe jij het wilt en doet: daar stem ik op af. Zonder oordeel. Of je de bevalling nu overlaat aan anderen of het zelf wilt doen.
Of je nu staand, zittend, hurkend, op handen en knieën, liggend, thuis of in het ziekenhuis bevalt. Met of zonder pijnstilling, via keizersnede, met of zonder medische ingrepen. Met de zorgverleners die jij kiest. Waar dan ook, hoe dan ook.
Ik ga niet naar huis en wissel niet van dienst, wel zo vertrouwd. Ik zoek de ruimte in overleg als jij of je partner het niet (meer) kan. En vraagt de situatie om andere keuzes? Loopt je bevalling helemaal anders dan gehoopt, gedacht, en verwacht? Je kunt altijd (opnieuw) kiezen.
Niks zweverigs aan, jij kunt bepalen wie stuurt en hoe. Je lichaam is geschikt om te bevallen. Soms gaat dat door omstandigheden niet vanzelf, en dan is er gelukkig in Nederland altijd hulp die je kunt inschakelen.