Moeder Natuur, babypoesjes en... la Casa de Papel?

Avond. Het donker is gevallen.  Rust in huis. We zitten lekker chill op de bank. 

Poes Moos die veel op zichzelf is, drentelt hoogzwanger tussen ons rond. Vandaag is ze anders. Blijft dichtbij huis, bij ons. 

En nu springt ze ineens op mijn schoot met haar hoogzwangere buik.  Ik reik voorzichtig naar haar buik, mag ik haar daar aanraken? Ze laat het toe. Haar buik voelt als een harde bal. Hmmm... zou het tijd zijn...?

Moos springt er weer af. Loopt wat rond. Gaat liggen. Loopt wat rond. Zoekt af en toe oogcontact met me.  Ja, ik zie je Moos. 

Dan ineens een speciale zachte miauw. Haar sein om ons te vertellen.. dat de babypoesje geboren gaan worden!

Zoon Abe van 14 heeft al een grote doos klaar gezet. Een warm zacht dekentje erin. Over de doos een tafeltje met daarover weer een deken zodat er een donker holletje ontstaat. Want Moos heeft in de afgelopen jaren laten zien dat ze daar van houdt als ze gaat bevallen.

Stilte

Donker

Warm

Zacht

Het eerste jaar dat ze beviel hoorde ik piepkleine miauwtjes vanuit mijn kledingkast. De kersverse mama lag daar met haar kleintjes op mijn blouses die van de kleerhangers waren gegleden...

Het jaar daarop lette ik meer op haar signalen, ging ze herkennen. Het zoeken, dichtbij ons blijven, het constante likken. Haar o zo eigen miauw die inluidt dat het zover is. 

De televisie gaat zachtjes. Dochter Lieke wijst Moos, de doos. Wil je daar misschien in? Ze springt er meteen in. 

We tasten af wat ze wil. Is aaien fijn? Ze reageert er spinnend op. Als we de hand terugtrekken, zoekt ze de handen weer op, geeft er kopjes tegen aan. Ah, meer aaien dus. Lieke zegt lieve woordjes tegen haar en zij miauwt dan zachtjes.

Je ogen glimmen zegt mijn man Gert Willem tegen me. Ja, ik voel me blij en warm. Vannacht gaan er kleine poesjes geboren worden en wij mogen erbij zijn.

De buik van Moos en de baarmoeder daarin trekken zich zichtbaar samen. Moos ligt, laat het gebeuren en maakt spinnende geluiden. Af en toe laat ze een zuchtje gaan.

Ze staat op, draait en zoekt een andere houding, zoekt onze handen, geeft er kopjes tegen aan van 'aai mij'  en dan gaat ze weer liggen om de volgende wee te laten komen. Dan is er even weer rust en daarna weer een wee. De golf bouwt op, komt op een toppunt, de golf ebt weg, even rust. En zo gaat het een tijdje vloeiend door. Dan zie we een pootje uitsteken en floep daar wordt het eerste poesje geboren. Moos likt haar meteen af, bijt voorzichtig de navelstreng door en de nageboorte die erachter aan komt, tja die wordt opgegeten. Daar zijn we nu wel aan gewend maar de eerste keer dat we dit zagen.. ah dat was wel even schrikken. We kenden het niet.  Nu weten we, moeder natuur doet haar werk.  Hier komt geen navelklem of cordring aan te pas. 

Het is inmiddels laat in de avond. Gert Willem gaat naar bed. Lieke, Abe en ik installeren ons met dekentjes op de bank dichtbij Moos. Af en toe even kijken. Een aai, even praten tegen haar en ze reageert er rustig en ontspannen op.

Een half uur later, nemen de weeën weer toe en ja hoor daar is het tweede poesje en eventjes later ook het derde poesje.

De avond is overgegaan in de nacht. Onze oogleden glijden van open naar dicht.  Ons bed lonkt. Kan dat? Moeder Moos redt zich prima met haar kleintjes. Ja, we gaan naar bed. Tot morgen Moos. Ze kijkt ons rustig aan.

De volgende morgen is Gert Willem als eerste uit bed. Met een kop koffie en boterhammen installeert hij zich op de bank. Hij aait Moos en mag kennismaken met de pasgeboren poesjes dat zich inmiddels tot een kwartet heeft gevormd. Ze liggen allemaal warm bij moeders en weten de melk te vinden. 

Gert Willem gaat even naar de keuken om nog een bak koffie te halen. Kijkt dan weer in de doos en huh... ineens liggen er niet 4 maar.. 5 kleine poesjes waarvan eentje nog helemaal nat. Ook dit poesje wordt verwelkomd door moeder Moos.  Ze weet precies wat ze moet doen.  Moederpoes. Moeder natuur. 

Hai five, High...five!

En dan heel wat anders maar wat toch raakvlakken heeft zoals je verderop zult lezen, is het synchroon lopen van dit poezenverhaal met de Netflexserie La Casa de Papel.

Ons gezin kijkt namelijk deze serie. Ieder op zijn eigen tempo, de een kijkt hem in de originele Spaanse taal, de ander in het Engels.

Gert Willem en ik beginnen in het Spaans. We begrijpen er niks van, switchen naar de Engelse versie maar dat is het ook niet. Er mist iets. Dan maar weer terug naar de Spaanse versie die ons langzaam aan.. HE-LE-MAAL inpakt!

De vurige passie van de Spaanse taal, het voluit leven, het knalt bij mij naar binnen. Het verhaal,  o zo tergend spannend. De muziek.. Bella ciao bella ciao!
( Let op spoilers volgen nu in de volgende alinea..)

En dan de personages... Berlin die zo hard oogt maar zo voluit leeft, de Professor die sullig overkomt maar o zo gehaaid het plan heeft bedacht en de liefde die hij niet kon bedenken en hem overrompelt.. Nairobi met haar donkere zachte ogen die zo'n spijt heeft en moedig erkent dat ze geen goede moeder was en het moederavontuur opnieuw wil aangaan..  Oh jongens jongens wat pakt deze serie mij en het hele gezin bij de strot.

Uh... en wat dit in hemelsnaam te maken heeft met dit poezenverhaal? Nou...

Tokio

Nairobi

Denver

Rio

Boelie Bella Ciao

(Ik had ze ook graag vernoemd naar Berlin en de Professor maar ja, in een gezin moet je nou eenmaal schipperen :-)

Inmiddels zijn Tokio, Nairobi, Denver, Rio en Boelie Bella Ciao 5 weken oud.

Moos verzorgt ze op en top.  Het is een puur natuur all-inclusive hotel la Casa del Gato bij ons thuis.

De moedermelk staat altijd voor ze klaar, elke dag krijgen ze meerdere malen een schoonmaakbeurt met moeders tong, liggen en dollen ze op zachte dekentjes en wennen aan de kattenbak. En aan liefde, warmte, gezelligheid en speelkameraadjes? Geen gebrek!

Ze blijven zo lang mogelijk bij moederpoes. Groeien op in onze huiskamer, worden veel geknuffeld en als ze groot genoeg en niet meer te houden zijn... vliegen ze uit naar een nieuw thuis.

Moeder Moos, Moeder Natuur, La Casa de Papel:  jullie zijn geweldig!