Genoeg

Ineens komen er dan ook allemaal andere sussende gedachten: Het is niet anders. Je hebt je best gedaan. Het moet niet zo zijn.

Daardoor heen krijsen andere woorden:
Wat ben jij toch dom.
Het is niet gelukt, dus jij bent mislukt.
Tjonge jonge, mensen nog eens aan toe zeg. Pffff... godsallemachtig. Hoe heb jij dit nu kunnen laten gebeuren. Je had beter gekund. Hebt het lekker laten liggen zeg.
Sukkel.

Meteen voel ik door die harde gedachten, verdriet door mijn lijf razen als een dolle tornado. De tranen probeer ik nog in te houden. Ha, leuk geprobeerd maar het zijn er zoveel. Ze klotsen eruit, striemen tegen mijn wangen en voeren me weg bij mijn rust en zelfvertrouwen linea recta rioolputje.

Ik laat me meedrijven in dat verdriet. Net voor het putje hoor ik: Joehoe waar ben jij mee bezig joh, kom terug..!

Wie is dat? O hallo, het is Mister Ratio. Hallo hoofd die sterk ontwikkeld is en voor deze situaties strategieën heeft bedacht. Mijn hoofd gaat me redden van het riool. De strategieën gaan als vanzelf in werking en als volgt:

Stap 1: Beredeneren en controleren: Wat is hier aan de hand, niet te diep graven, en ga door naar
Stap 2: Fiksen:  hoe laat ik deze gedachten en gevoelens die ik daaraan koppel verdwijnen? Nou, er zijn woorden en zinnen die vaak helpen om me beter te voelen zoals: 

Dit kan nu eenmaal gebeuren. Niks aan de hand.

Zie het positief. Don't worry, be happy.
Je doet je best. Het is niet anders. Anderen zijn nog niet aan jou toe. Willen of kunnen die diepte nog niet in. Of jouw warmte ontvangen

Leg je er bij neer. Laat het - tjeess wat ben ik klaar met deze leus - .. los. Maak er wat van. Kijk naar wat je wel hebt. Eet iets lekkers. Verwen jezelf maar eens even extra. Je bent een topper. Je hebt zoveel wél voor elkaar gekregen en nog!

Maar deze strategieën die me altijd hielpen, doen geen dienst meer. De rek is eruit. Lekker dan.
En nu? Want dat klote gevoel is er nog en ja, ik wil er nog steeds vanaf! En graag ook even een quick fix dan. 

De bal roert zich opnieuw in mijn buik. Het oog van de storm. Even extra laten weten dat hij er echt nog wel is..

Wat is daar beneden dan aan de hand. Laat eens zien, ik ben ook wel nieuwsgierig. Het is net een kelder. De eerste treden loop ik naar beneden. Je zult wel moeten als mijn strategieën niet meer werken roept Mister Ratio in de verte. Die kan zijn kop dus ook nog niet houden.  
Tree voor tree daal ik af, met een flinke dosis tegenzin. Loop je mee?

Mijn neus trekt zich op, bleh, het stinkt hier. Ik zucht steunend, moet dit nou echt. Wegkijken van het donkere wil ik ook. Zal ik teruggaan, het kan nu nog.

Nee, doorgaan. De laatste trede loop ik af. Het donker in.  Ik zie niks.  Pikkedonker. Op de tast naar een lichtknopje. 
Die is vast in de buurt.

Nope.

Nog een keer zoeken.

Nope!

Nog een keer. Nope!! Ik vloek hardgrondig. Mijn hoofd zakt op mijn borst. Ik zeeg neer. Op knieeën. Nederig. Bye bye trots. En nu dan? Ja zeg het maar!

Een stem giert uit het donker: je bent niet goed genoeg! Ze zitten niet op jou te wachten. Wie denk je wel dat je bent. 

We hadden je liever niet gehad maar nu je er toch bent moeten we het er maar mee doen.

De stem komt me bekend voor. Het is.. het is... de mijne.  Die op basis van oude ervaringen een hele oude overtuiging uitkraamt. Die was toch gefikst?

Wat graaf ik hier nu op? 

Jarenlang hield ik, als gedachten en gevoelens als deze oppopten, ze vaak in mezelf. Groef ze in. Want die laat je toch niet zien.. dan zouden anderen me nog stommer vinden... ik moest me maar beter groot houden.. stil houden.. niet aanstellen.. en voortaan beter mijn best doen zodat het niet weer voor zou komen.

De laatste tijd voel ik dat als zo'n storm als een bal zich aandient, ik die uit die donkere kelder naar boven in het licht wil halen. Om hem zo eens goed te bekijken, te voelen waar hij mij aan herinnert en hem laten zien aan anderen. 

De mensen aan wie ik hem laten zien, kijken dan zo zacht. Zeggen oh heb je daar zo'n verdriet van. 

Ja het is wat hè. Ik voel dan compassie in mijzelf. Hoe hard ik ben geweest voor mezelf en mezelf zo beperk.
Dat de stem die de overtuiging uitspreekt, ik vaak onbewust geloofd heb en dat soms nog doe. En me daarna rot voel. 

En weet je wat het grappige is als ik anderen dit soort dingen vertel en mijzelf erover hoor praten?

Dan zeggen ze,  och joh, heb jij dat ook, ik ook! Oh, dus ik ben niet alleen daarin!

Wil je eens horen wat er in mijn kelder zit, zeggen ze dan. Ja dat wil ik wel.  Soms blijkt er  wijn te liggen :) 
maar ook vinden we wel eens dingen die, als we er samen naar kijken in het licht,  soms zo absurd zijn dat we er..  ook wel eens om moeten lachen. Van het donker naar het licht, lijkt er soort lichtzinnigheid te ontstaan. Die hand in hand en hart in hart gaat met zachtheid. 

En als die ervaringen in de kelder, steeds in het licht zo zacht gezien mogen worden.. lossen de overtuigingen erover op in het licht. Soms blijven ze weg, soms komen ze terug in andere vorm.

Het maakt ook dat ik in nieuwe situaties me er sneller bewust van ben als ze de kop opsteken, er niet of minder door geleid wordt. Ze beïnvloeden steeds minder in hoe ik mijzelf laat zijn en handel en hoe ik de ander kan zien. 
Het wordt dan vrij.  Ik en de ander kunnen zijn wie we zijn.

Na een buitje of een storm, kom ik altijd weer terug bij rust en vertrouwen, de zon, bij mezelf, bij de mensen die van mij houden. En kan ik steeds vaker en zachtjes zeggen: ik ben genoeg. Ik hou van mij. 

Hoe is dat bij jou. Ben jij genoeg.

Hou jij van jou?