Gastblog Deel 1: Net moeder en met een psychose in de separeer

'Komt mijn droom om mijn verhaal in een boek te schrijven, nu echt in het klein uit, door een deel ervan in blogs te schrijven en te laten lezen aan anderen?  Dat dacht ik, toen Sonja me vroeg of ik in een gastblog wou schrijven over hoe ik en mijn omgeving de kraambedpsychose en depressie hebben ervaren net na de geboorte van ons eerste kindje.

Haar voorstel voelde meteen al heel speciaal, omdat ik weet dat het geen makkelijk onderwerp is. Vooral als je je moeilijk kunt uiten en je je misschien kunt schamen voor de buitenwereld.

Het wordt snel in een doofpot gestopt, terwijl juist vertellen over psychose en depressie, vooral voor degene die het aangaat, kan helpen het te verwerken. Het is iets ongewoons, iets wat je liever niet wilt weten over hoe het ook zou kunnen gaan.

Het doet heel wat met je en zeker ook met de mensen om je heen. Maar dit opschrijven in blogs... daar was ik eerst nog niet zo zeker van. Ik wist wel dat het op een of andere manier een plekje zou gaan krijgen. Uiteindelijk heb ik besloten dit toch te doen, en een gedeelte van mijn verhaal te vertellen in meerdere blogs. Spannend vind ik dit wel. Dus eerst maar eens kijken of het gelezen wordt en welke reacties er op komen voordat de volgende wordt geplaatst.  Mijn naaste familie en vrienden weten dat ik dit deel en steunen me daarin, zoals ze me altijd al gesteund hebben. Ik wil daarnaast ook zorgdragen voor ons privacy en vermeld daarom geen namen en ik vraag je dit te respecteren.  

Het is inmiddels 21 jaar geleden dat ik een kraambedpsychose en depressie kreeg. Mijn dochter die toen werd geboren, zit nu naast mij terwijl ik aan het schrijven ben geslagen. Ze heeft voor het eerst een huis bezichtigd. Wat vliegt de tijd.  

Ik neem je nu mee naar 21 jaar geleden.

Van jongsaf aan heb ik een grote kinderwens gehad en toen ik 18 jaar was, keek ik al geregeld bij ouders in de kinderwagen. Ook wilde ik heel graag borstvoeding geven. 

Tijdens mijn MBO opleiding kon ik stagelopen bij mijn grote droom: de kraamzorg. Na de stage bleef ik mij er meer en meer in verdiepen. 

Op mijn 15e werd ik verliefd op de man waarmee ik inmiddels 23  jaar mee getrouwd ben. Mijn wens om moeder te worden werd nog sterker, en ik besloot toch niet de kraamzorg in te gaan, maar om te gaan werken in een verzorgingshuis. Dit was beter te combineren met het stichten van een gezin.

Na negen maanden getrouwd te zijn, begon mijn/onze kinderwens werkelijkheid te worden. Ik was zwanger en beleefde de tijd van de zwangerschap heel bewust en vond het zo fijn dat iedereen met ons meeleefde.

Af en toe was ik, achteraf gezien, te veel bezig met de zwangerschap en dat uitte zich in door vaak mijn buik te laten voelen door mijn naasten. Ook praatte ik veel over de zwangerschap. Maar goed, als je blij bent dan is dat ook een normale reactie. Ik probeer tijdens dit schrijven te zoeken waar het ongeveer een andere wending kreeg. 

Ik wou ook al heel lang zo graag moeder worden en nu was het eindelijk zo ver. Uiteindelijk werd het me door meerdere factoren teveel en kon mijn lichaam het allemaal niet meer aan en ontstond de psychose. Straks vertel ik je meer over die andere factoren.

Ik heb tot aan mijn zwangerschapsverlof doorgewerkt, en dat ging allemaal prima. Het werk kon ik nog goed volhouden. Zelfs de nachtdiensten deed ik tot het laatste toe door. De bewoners van het verzorgingshuis leefden ook met mij mee.

Thuis genoot ik tijdens mijn zwangerschapsverlof nog van onze zwangerschap. De kinderkamer werd ingericht, de box en het wiegje stonden klaar.  De weken voor de bevalling begonnen wel wat onrustiger te worden, alleen zag ik dat niet zo. Mijn man zag dit in het begin ook niet echt, maar gaandeweg kregen we steeds minder slaap tot aan de bevalling.

Ik bleef altijd lang wakker, omdat ik best veel te vertellen had en dat moest ik toch ook kwijt en dat kon ik goed met mijn man delen. Maar ook had ik veel te vertellen aan mijn moeder.  Mijn vriendinnen, familie en collega`s zijn er toen en ook altijd voor mij geweest. Ik had het over normale onderwerpen, maar was wel druk in het praten.  Nog altijd beleefde ik alles in de zwangerschap heel bewust. 

9 februari 2000 : 

In de nacht begonnen de weeën om de twee/drieuur. (Dit weet ik omdat ik voor het schrijven van dit blog, dit bij mijn moeder heb na gevraagd) De verloskundige werd gebeld  en zij kwam langs en brak de vliezen. 

Omdat er daarna geen vruchtwater kwam, dacht ze dat ons kindje misschien in het vruchtwater had gepoept en moesten we voor de zekerheid naar het ziekenhuis.

De weeën vielen in het begin nog mee. De verloskundige had ook niet door dat een psychose in mij zich aan het ontwikkelen was. Zij heeft later de nacontrole gedaan, op de PAAZ (Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis), toen ik na een maand opname me herinnerde dat ik een dochter op de wereld had gezet.

In het ziekenhuis aangekomen, werden we naar een klein kamertje begeleid want de verloskamers waren bezet. Ik werd aan een infuus met weeenopwekkers gelegd omdat de ontsluiting niet vorderde. Het was er zo warm. Ik had erge drang om te wiebelen om de weeën op te vangen en kon op een stoel zitten of liggen maar liggen leek mij niet prettig. Ik bleef liever zitten, gesteund door mijn man.

Toen leek dat de ontsluiting nog niet vorderde, werd het infuus opgeschroefd. Er was me nog aangeboden om eventueel in bad te kunnen liggen om lekker ontspannen maar door het opdraaien van het infuus kon dat niet meer en lag ik binnen een uur op de verloskamer omdat de weeën toen wel steeds meer toenamen.

We mochten bellen als we dachten dat het niet erger kon gaan. Ik begon na een uur erg misselijk te worden, ik zei: 'Nou erger kan het niet worden'. Op dat moment bleek dat ik tien centimeter ontsluiting en mocht ik mee persen. De misselijkheid trok gelukkig weg.

Omdat ik nieuwsgierig was naar de kleur haar van ons kindje, werd er aan het voeteneind een grote spiegel geplaatst. Daardoor zag ik dat ons kindje donkere haartjes had maar ook.. waar en hoe een knip werd gezet.

Door de spiegel werd ik ook extra gestimuleerd om door te persen. Toen het hoofdje van ons kindje eruit was, moest ik eerst de pijn wegpuffen zodat de schouders geboren konden worden. Al gauw was onze eerste kindje helemaal geboren. Toen het bekend was dat het een meisje was zei ik: 'Zo die is binnen!'
Het was toen 10 februari, kwart voor 7 in de avond.

Wat ik zo mooi vond, is dat ze haar gelijk tegen me aan legden. Ze had de mooie grote ogen van mijn man en de lange teentjes van mij.

Daarna werd de placenta geboren. Mijn man heeft de navelstreng doorgeknipt. De bevalling was best pittig, maar we hadden dit ook heel bewust meegemaakt. Ik ben al die tijd vrij rustig gebleven en wat ik ook belangrijk vond is niet vergeten mijn man te bedanken voor de goede hulp. Je ziet ook wel eens andere voorbeelden. Dat vrouwen soms agressief kunnen reageren. Maar dat wou ik beslist niet. Voor een man is het even spannend. Om 20.30 uur kwam de naaste familie op visite. 

Maar goed hier was verder ook nog niks mis, behalve dat lekker uitgerust zijn, ver te zoeken was. Ik mocht nog een nacht blijven met onze dochter en natuurlijk deed ik weer geen oog dicht. De hele nacht heb ik, zo trots als een pauw, naar haar gekeken.

Wat ik het meest bijzondere vond, was het geven van borstvoeding. Hoe dat voelt, is niet te beschrijven. Dit was ook een grote wens van mij. Het leek mij een geweldig gevoel. En dat was het ook. Ik merkte dat als ik mijn borst aanspande, de voeding niet goed doorliep. Maar.. bij een ontspannen houding ging dat veel beter. Ik heb helaas niet lang borstvoeding kunnen geven.                                                      

(Toen ik later werd opgenomen op de PAAZ stopte de borstvoeding namelijk doordat ik door de verplichte medicatie (Lithium) geen borstvoeding meer mocht geven. Die stoffen zijn niet goed voor de baby.  Ook bij volgende kinderen zou ik geen borstvoeding meer mogen geven, omdat ik na de bevalling meteen weer Lithium moest slikken).

Her geboortekaartje werd verstuurd en daarop stond:

De volgende dag mochten we naar huis. Door de borstvoeding kreeg ik ook niet echt rust. We hadden de agenda ook best wel vol gepland. Maar ik hou ook van gezelligheid. Toen het team van mijn werk kwam kraamschudden, kreeg ik, achteraf in de gaten, dat bezoek toch wel erg druk kon zijn. Daarom richtte ik mij tijdens dit bezoek op de personen die aan weerskanten van mij zaten.

Ook kreeg ik vrij vlot telefoon over het bespreken voor een doopdatum van ons kind. Deze eerste doopdatum kan ik mij nu niet meer herinneren. Ik had toen nog geen weet ervan dat de doopdatum uiteindelijk pas 15 oktober 2000 zou worden door mijn gedwongen opname en dat mijn dochter toen al bijna 9 maanden zou zijn.

We hebben destijds zelf onze kraamverzorgster uit mogen kiezen. Het voelde heel vertrouwd, maar ik wist eigenlijk alles al want ik heb tenslotte in de kraamzorg stagegelopen. Ik kon alles al vertellen nog voordat ik uitleg kreeg en vooral vertelde ik over de borstvoeding en de verzorging over de baby. Ik was er maar druk mee, ook 's  avonds en 's nachts met de borstvoeding. 's Avonds laat was ik vaak nog heel erg druk in mijn hoofd. Dan belde ik ook mijn moeder uit bed om mijn verhaal kwijt te kunnen. Mijn man wou ik ook niet steeds vragen want hij had zijn rust ook nodig.

Rond de 7^e dag van de kraamtijd kreeg mijn man een ijzersplinter in zijn oog en daardoor een infecctie. Hiervoor kreeg hij zalf.  Omdat het oog geïnfecteerd was, moest alles wat er met die zalf in aanraking kwam, afgenomen of uitgewassen worden. Dit nam ik op mij. Ik kreeg echter een soort van smetvrees en deed letterlijk alles in de was waar mijn man mee in aanraking was gekomen. De was bleef zich maar opstapelen.

Ondertussen richtte ik mij ook op de zorg van onze dochter. De borstvoeding ging goed, ze was alweer op haar geboortegewicht.

Toen de kraamverzorgster vertrok op de 10e dag na de bevalling, begon het pas echt te spoken. Ik heb toen ook geen contact meer gehad met verloskundige.

Het begon dus meer te spoken en ik begon bijvoorbeeld te letten op aanbiedingen in de winkel, en fluisterde dan mijn man in de oren dat er een mooie aanbieding was. Waarop mijn man antwoordde dat ik niet hoefde te fluisteren hoor.
Ik was echter achterdochtig en dacht dat we afgeluisterd konden worden. En.. dat ze dan achter mijn geheim van de borstvoeding konden komen. Ik zag mijzelf namelijk als de uitvinder van de borstvoeding.

Ook was ik bang dat 'ze' onze gesprekken afluisterden en dat ze het dan weer tegen ons zouden gebruiken. 

Mijn man werd ook erg moe van het feit dat ik veel en snel aan het praten was. Vaak waren dat onsamenhangende verhalen, wat ik nu niet echt letterlijk meer kan terug vertellen. Mijn man kan deze zinnen ook niet meer terughalen. Dat zegt al genoeg. Ja, vanaf het moment van het ontstoken oog van mijn man,  is alle onrust wel gekker geworden.

Slapen was ook nog steeds echt minimaal. Ik belde steeds naar mijn moeder, maar ook naar bekenden om mijn verhaal kwijt te kunnen. Mijn hoofd bleef maar doorgaan en doorgaan. Ik had er geen grip meer op, maar leek ook zelf niet te bevatten dat er iets met mij aan de hand was en dat ik hulp moest hebben.

Mijn moeder en mijn man zeiden wel dat ik maar rustig aan moest doen anders zou ik nog weer in het ziekenhuis terecht komen.  Mijn hoofd bleef zich echter maar vullen met een verhaal dat voor mij logisch was, maar voor anderen een groot vraagteken. Ik bleef de zorg op mij nemen van onze dochter en mijn man zijn oog en het wassen van alles. En de stapel was bleef maar groeien. In de badkamer stonden drie wasmanden en die waren vol met zelfs een kop erop. Het beddengoed lag er nog naast.

Ik had tot aan de 10^e dag na de bevalling, veel mensen gesproken om mijn verhaal te vertellen, en ik geloofde dat zij mijn verhaal bij ons thuis nog wel eens wilden horen en wilde ze uitnodigen. Ik zei onder andere: 'Ik ben klaar voor mijn moederschap, nog 1 seconde, de wetenschap is al zover. Ik ben de uitvinder van de borstvoeding.'

Ik belde een paar dagen later mijn collega. Zij dacht dat ik haar belde om haar te feliciteren met haar dochter die net geboren was. Maar ik zei, in plaats van haar te feliciteren: 'Ik kan je helpen, heel veel mensen begrijpen het niet, want ik weet precies hoe het zit.' Mijn collega dacht: 'Heb ik iets gemist? "Ik heb de borstvoeding uitgevonden', zei ik vervolgens. Mijn collega dacht: dit is niet goed! Ik nodigde haar uit om te komen zodat ik kon laten zien hoe het in elkaar zat. Mijn collega heeft toen een mede collega gebeld en die heeft mijn ouders ingelicht en mijn ouders kwamen meteen naar me toe om polshoogte te nemen.

Ik begon ondertussen steeds nog meer te geloven dat ik de uitvinder was van de borstvoeding, en wou het nog meer aan de buitenwereld laten zien door middel van een filmpje van de kraamweek en door mezelf.

In mijn beleving had ik al heel wat collega's, vriendinnen en naaste familie, uitgenodigd om bij mij thuis, mijn verhaal te komen horen en aanschouwen over hoe borstvoeding in zijn werk gaat. Ik nodigde mijn ouders en schoonouders ook uit en vroeg aan mijn moeder of zij twintig beschuiten met muisjes wou smeren. Mijn moeder zei dat dat goed zou komen, wetende dat er hier iets goed mis was. Maar ze zei achteraf tegen me, dat ze dat deed uit geruststelling. Om mij de rust te gunnen die heel ver te vinden was. 

Ik was in de huiskamer toen ik mijn verhaal over de borstvoeding wou gaan vertellen. Mijn ouders waren er op dat moment al en ik had mij ontkleed. Voor mij had ik een paar grote glazen met drinken staan. Ik zei: 'Het gaat er via de mond in en daarna via de borst weer uit'.

De tv had ik al aangezet met het filmpje van de kraamtijd erop. Dat hielp mij om de boodschap/verhaal over te brengen. Ook liet ik zien hoe het is voor een baby met haar buik op mijn handpalm te liggen. De baby ligt dan met haar gezichtje naar beneden, en haar beentjes naar beneden bungelend. En het werkt ook tegen buikkrampjes, vulde ik aan.

Ondertussen waren mijn schoonouders ook binnengekomen. Ze zagen mij ook met ontbloot lichaam op de bank zitten. Ik hield ons kind op mijn hand ruim boven mijn hoofd, waarop mijn schoonmoeder reageerde: 'Kijk uit, je laat haar nog vallen'.  Mijn reactie was: 'Nee hoor, ik heb alles onder controle'. En daarna noemde ik de drie belangrijkste woorden op: Rust, Reinheid en Regelmaat. Wat ik ook noemde was:  'De maatschappij is al zover! Ik ben klaar voor het moederschap.  In 1 seconde is alles duidelijk en er heeft zich een hele ontwikkeling afgespeeld in 1 seconde'. 

Hierop liep ik uit de huiskamer, met ontbloot lijf, richting de voordeur om aan de buitenwereld te laten zien hoe de borstvoeding in zijn werk ging.

Op dat moment was mijn man er helemaal klaar mee. Omdat ik maar bleef praten en het in mijn hoofd steeds sneller ging, begeleidde mijn moeder mij terug naar boven en legde ons kindje bij mij in bed om mij rustig te houden.

Opeens hoorde ik een doffe knal in de slaapkamer. Het was mijn man, die uit radeloosheid tegen de schuine kant aan sloeg. Ik dacht toen voor één seconde: 'Dit wordt menens.'

Maar meteen namen de psychose gedachtes het roer alweer over. Voor mij waren de zinnen die ik steeds noemde (Rust, Regelmaat, Reinheid / de Maatschappij is al zover / Ik ben klaar voor het moederschap / in 1 seconde is alles duidelijk en er heeft zich een hele ontwikkeling afgespeeld in 1 seconde), duidelijke taal maar voor de anderen was dit een groot vraagteken. 

De huisarts werd ingeschakeld, en toen kwam er een psychiater aan huis.  Bij dit gesprek was ik niet aanwezig, ik lag boven op bed. Besproken werd dat ik opgenomen moest worden.  Om mij iets gerust te stellen, ging onze dochter in de Maxi Cosi mee in de auto. Met mijn man, mijn moeder en onze dochter reden we naar ziekenhuis.

Mijn moeder dacht dat ik naar de kraamafdeling zou gaan om uit te rusten, maar mijn man wist dat ik naar de PAAZ ging. Eenmaal daar aangekomen, moesten we even wachten.  Ondertussen bleef mijn gedachten en mijn mond ongeremd doorgaan. Opeens zag ik vijf man op mij komt aflopen. Ik verweerde me.

In het blog 'door de psychose vergeten dat ik moeder was' vertel ik je er meer over wat er toen gebeurde. 

Als je wilt laten weten, hoe dit eerste blog bij je binnenkomt, dan lees ik dat graag in een reactie onder dit blog waarbij onze privacy gerespecteerd wordt.

Je kunt ook je reactie in een privé bericht aan Sonja doorgeven. Dan komt het ook bij mij.