Gastblog Deel 2: Door de psychose vergeten dat ik moeder was

Nadat ik, mijn man, ons kindje in de maxi cosi en mijn moeder een poosje in het ziekenhuis gewacht hadden, kwamen er vijf man op me af. 

Wat ik er nog van weet, is dat ik mij op dat moment wou verzetten. Maar dit gevecht  kon ik niet kon winnen doordat ze mij ondertussen hadden platgespoten. Door die vijf man om mij heen, was ook mijn zicht weg op mijn man die dichtbij stond en mijn moeder en ons kind die verder op afstand waren. Mijn man zei achteraf dat hij zag dat ik werd weggebracht. 

Uit het medisch dossier :

Patiënt werd opgenomen twee weken na de bevalling van een gezonde dochter. Ze was erg druk en verward. Een en ander was in de thuissituatie niet meer te hanteren en patiënte werd aangemeld voor opname. Patiënt zegt dingen zoals: ik ben klaar voor het moederschap en er heeft zich een hele ontwikkeling afgespeeld in 1 seconde, over 1 seconde is alles duidelijk." Het lukt haar niet om duidelijk te maken wat ze precies bedoelt. Daarnaast is de patiënte erg bezig met haar borstvoeding.
De patiënt is fors geagiteerd, zodanig dat zij zelfs gesepareerd diende te worden. Ze kreeg Cisordinol acutard 100 mg (antipsychotica) toegediend. Gezien de noodsituatie en de middelen en maatregelen is een In Bewaring Stelling aangevraagd en afgegeven.

Ik werd alleen wakker op een plek die ik niemand wens.

Grijze betonnen muren, een bekrast raam bovenin de deur, een knop aan de muur, een po op de grond, een toezichtcamera, een pakje drinken op de grond, en ik had een witte schort aan met mouwen (dwangbuis) die op mijn rug waren vastgeknoopt. 

De dagen die daarna volgen, zijn voor mij alleen maar flashbacks. Van het uitstaan van doodsangsten omdat ik vast zat en schreeuwen dat ik er uit wou, zo lang schreeuwen dat ik bewusteloos werd.

Ook zijn er flashbacks van het koud hebben, niet kunnen slapen omdat ik een te dunne deken over had.  Ik kan me niet meer herinneren of iemand van de zorg bij mij binnen is geweest.  Als ik door het bekraste raam keek, zag ik  een vader, moeder en twee kinderen, en ik dacht dat ze een voorstelling gaven. Achteraf bleken dat patiënten die ook op de gesloten afdeling verbleven en ik zat vanuit de separeer naar hun te kijken.

Na ruim een dag had ik geen schort/dwangbuis meer aan maar een pyjama.  Drie dagen lang zat ik apathisch voor mij uit te kijken, en vanuit daar moest ik weer beginnen te functioneren. En... alles weer terug herinneren. Al met al ben ik een week in die separeercel geweest. Door de observeercamera in de separeer,  dacht ik dat overal een camera zou zitten. 

Uit het medisch dossier:
Vanaf de eerste dag mode gesepareerd. Had de eerste de eerste dagen veel stuwing van haar borsten, dit is in de loop van de week middels medicatie verminderd.

In contact heeft de patiënt veel de neiging om van alles te vertellen, was hierin wel te corrigeren. Inhoudelijk zijn haar verhalen onsamenhangend en psychotisch van aard. Echtgenoot is erg geschrokken hoe zijn vrouw nu is en heeft de nodige psycho-educatie gehad. Heeft tevens het behandelplan ondertekend.

In de separeer kreeg ik dus alleen Nutridrink als eten. Na zeven dagen, zetten ze de deur van de separeer open en op een tafel daar buiten, zag ik mijn ontbijt staan. Ik ging heel voorzichtig er naar toe om mijn brood op te eten.  Ook mocht mijn man me weer bezoeken, ook al was dat voor een kwartier of half uurtje.

Op de gesloten afdeling waar ik in de separeer verbleef, zaten nog twee extra kamers. Hiervan konden de deuren niet op slot. Na die zeven dagen separeercel, ging ik daar naar toe. Naast de separeer, was een doucheruimte en in het midden op de afdeling was een kleine woonkamer met aansluitend een kantoor voor personeel. Daarnaast zat de deur die de afdeling afsloot van een grote huiskamer met twee tafels, een paar stoelen en telefoon en kamers voor meerdere patiënten.

Ik kan mij ook nog herinneren dat ik onder de douche stond en dat ze zeiden dat ik niet aan mijn borsten mocht komen. Dat had natuurlijk met de stuwing te maken en zodat ik daar zo min mogelijk last van zou hebben.  Ook werd ik ingesteld op medicijnen om mijn gedachten rustig te houden. Die medicijnen heb ik altijd trouw ingenomen.

Op een dag, nam een verzorgster mij mee naar buiten om simpelweg een paar bloemen te plukken. Maar dat voelde heel fijn omdat ik zo'n lange tijd binnen en in de separeer had gezeten.

Ik kende die verzorgster, ze was een bekende van mijn tante. Al gauw ging ze weer met mij naar binnen, maar dat snapte ik wel, want stel je voor dat de pers op mij stond te wachten voor het ziekenhuis, dacht ik. Ik was de uitvinder van de borstvoeding toch. Ook dacht ik nog dat er constant camera`s op mij gericht stonden. Dit was wel zo in de separeer, maar op de rest van de gesloten afdeling niet.

Een andere herinnering is. dat mijn man mij in de avond kwam bezoeken en ik hem vroeg of hij een nieuwe motor had gekocht, want ik meende motorgeluid te horen voordat hij kwam. Hij zei dat hij het wel graag zou willen maar dat het helaas niet zo was. In mijn beleving echter, zou ik, als uitvinder van de borstvoeding mega veel geld verdienen en was er ook wel geld voor zo'n motor. Ik had in mijn gedachten ook een boekwerk over mijn verhaal geschreven en dacht dat ik er rijk van zou worden, omdat iedereen nieuwsgierig was naar mijn boek over  de uitvinding van de borstvoeding.

Ook zag ik mensen om het ziekenhuis heen lopen met bouwtekeningen en ik dacht: 'Nee, dat meen je niet,  gaan ze straks van mijn geld het ziekenhuis verbouwen" . Kort daarna reed er een begrafenisauto lang mijn raam en toen werd ik bang en dacht dat ze mij uit de weg wouden ruimen.

Op een dag na de separeer, trok de telefoon op een tafel mijn aandacht. Ik voelde mij op dat moment zo benauwd, alleen en angstig dat ik opgesloten was,  dat ik mijn schoonouders en mijn ouders belde. In paniek zei ik: 'Ze willen mij iets aandoen, kom me alsjeblieft halen. Ze willen mijn geld besteden voor een Ronald Mc Donald  huis.' Waarop mijn moeder zei, dat ik waanideeën had.

De verzorging had van dit alles niets in de gaten, totdat ze telefoon kregen van een van hen. Toen ik in de gaten kreeg dat ze ontdekten dat ik gebeld had, kreeg ik een paniek aanval. Ik probeerde met een krukje het raam van mijn kamer open te wrikken die ik niet verder open kreeg dan vijf centimeter. De poot van de kruk was flink verbogen.

Door deze actie, besloot men om iemand van de fitness bij me te laten komen en mij meer invulling te geven in de dag en begonnen ze een dagschema op de stellen. Dat was een goede beslissing.

Zo kwam er een man met een fitness apparaat waarop ik kon fietsen. Onder het fietsen stelde hij me allemaal vragen, ook over waar de angstgedachtes vandaan kwamen. Bij het stellen van vragen, kon ik merken aan andermans gezichten waarop vraagtekens te lezen waren, dat ik weer af ging dwalen met mijn gedachten.

Met een dagschema kon ik beter de dag doorkomen en wist ik hoe laat iets stond te gebeuren. Hier hoorde ook bij dat ik koffie mocht drinken in de groep. Dit ging ook gedoseerd, want ik mocht nog steeds niet te veel prikkels hebben. Vanaf de gesloten afdeling kon ik een werklijst zien hangen en wist ik op een gegeven moment wie er ging werken die dag. De nachten vond ik nog niet al te prettig omdat het slapen nog niet erg goed ging. Ik herinner mij dat er een heel klein vrouwtje in de nachtdienst was en dat ik bang was dat ze mij iets aan wou doen. Daar werd het slapen niet beter van. Ik vroeg dan ook geregeld om een slaaptablet.

Uit het medisch dossier: Door een ambtelijke dwaling moest vrijdag j.l. opnieuw een In Bewaring Stellings verzoek ingediend worden. Vandaag komt dan eindelijk de rechter,om 11.45 uur voor een beoordeling. De patiënt heeft zaterdag j.l. haar advocaat al op bezoek gehad. Voorlopig nog geen foto`s van baby. Nog niet praten met haar over dochtertje, wel als ze daar zelf over begint. Cisordinol is 08-03 verhoogd naar 30 mg per dag.

Ik heb gepraat als brugman, maar wat ik ook zei ik, ik mocht niet naar huis. Ze zeiden: 'We merken het al het is terecht dat je hier bent.'

Na twee weken mocht ik onder begeleiding de gesloten afdeling even af. Dan was ik samen met nog meer patiënten, maar als het teveel werd of ik voelde mij druk worden of ik gunde een ander het woord niet, dan moest ik weer naar de gesloten afdeling.

Als ik beloofde achter de deuren te blijven, dan mochten de deuren openblijven, maar als ik mij daar niet aan hield, moesten de deuren weer gesloten worden  Alles werd mij stapje voor stapje weer toevertrouwd. Zo voelde het. 

Elke keer als mijn man op bezoek kwam had ik het overal over, behalve over ons kind. Volgens de psychiater was dit het beste, het moest vanuit mezelf komen. Daarom duurde het ook ongeveer een maand voordat ik het over haar had.

Voor mijn man was dat bij elk bezoek weer een teleurstelling als ik er niet over begon en hij weer naar huis ging. Ik had het daarentegen gevoel dat ze mij wouden beschermen voor mijn roem, want ik was toch immers de uitvinder van de borstvoeding.

Zo af en toe kreeg ik een kaart, maar dat deden ze gedoseerd zodat ik niet overprikkeld werd. Het duurde dus ook best lang voordat ik ander bezoek kreeg dan mijn man. Voor mijn ouders was dit ook een super moeilijke periode.

Na een maand begon mij een datum in mijn gedachten te komen. De eerste datum wanneer wij onze dochter zouden laten dopen. (Die datum ben ik nu weer kwijt) Stukje bij beetje besefte ik zo, dat ik een dochter op de wereld had gezet. Ik kreeg daarbij gelijk een vreemd gevoel van onderen en er werd geadviseerd dat ik regelmatig moest spoelen omdat ik ingeknipt was. Al die tijd, een maand lang, was daar weinig aan gebeurd.

Met onze dochter ging het ondertussen goed, ze kreeg thuis goede verzorging van haar vader, (schoon)zus en beide moeders. Ze vormden samen een groot team.

Om de beurt namen ze de zorg van onze dochter op zich. Ze hielden in een schrift bij wie er kwam en wat er klaargemaakt moest worden.

Mijn man zat in de ziektewet. Hij kon de zorg beter op zich nemen en was er elke dag voor mij. Onze dochter was een makkelijke baby waar we in die situatie geluk mee hadden.

Vanaf dat moment, begonnen de gesprekken met de psychiater en mijn man. Ik mocht voorzichtig weer een beetje meer bezoek hebben. Als eerste mochten mijn schoonouders komen wat voor mijn man heel gewoon was, omdat hij het meest met zijn ouders ging overleggen. Mijn ouders hadden daar heel veel moeite mee omdat ze mij al een maand niet hadden kunnen zien en spreken. Aan de ene kant was het te begrijpen dat zijn ouders meekwamen, om mijn man tot steun te zijn in deze moeilijke tijd. 

Ik heb mijn moeder toen na een maand een keer op afstand gezien. Ze wou zo graag naar mij toe, maar dat mocht absoluut niet.  Ik moest zoals gezegd,  eerst weer herinneren dat ik een dochter op de wereld gezet had. Dat was ik allemaal kwijt. Toen ik mijn moeder uit beeld zag gaan, zei ik hardop: 'Die zit ook in het complot." Mijn ouders hebben vooral deze maand heel moeilijk gevonden. Het liefst ging ze zo de deur door om mij te omarmen.

Ik had daarna ontdekt dat ik een dochter had gekregen en had gelijk de behoefte om haar te zien, maar ook dit werd voorzichtig aangepakt.  De eerste stappen werden gezet om mij met onze dochter te herenigen. 

Onze dochter werd ingepland in het schema dat ik gekregen had. Een boekje met foto`s van mijn dochter dat ik mocht zien, wekte nog meer heimwee bij mij op. Die foto's heb ik nog steeds.

Eerst mocht ik twee dagen later met mijn man de kinderafdeling bezoeken om te kijken waar ze zou komen en kreeg het wiegje te zien waar ze een week later in zou komen. Toen wist ik niet,  dat ze die dag dat ik voor het eerst daar kwam, er al was en even van de afdeling was gehaald zodat ik haar niet kon zien.  Ook familie was hierbij aanwezig, maar ze mochten niks erover zeggen.

Als ik daar nu weer aan terugdenk dat ik op die afdeling liep, lopende als een zombie door de medicatie en mijn dochter zo dicht bij, dan kan ik daar best boos om worden. Dat je haar op dat moment al zo graag had willen vasthouden en willen zien. Maar ik moest nog een week wachten wat erg lang duurde.

Er was nog een moeder op de gesloten afdeling. Het was mij niet duidelijk wat bij haar de reden was waarom ze hier was, maar zij mocht al naar haar dochtertje toe die op de kraamafdeling lag en ze nam haar mee om op haar kamer verder van haar dochtertje te genieten. Nog even en dan kon ik mijn dochter ook weer in mijn armen sluiten. De dagen in die week gingen erg langzaam. Ik kon met moeite door de dagen heenkomen en helemaal nu ik haar op foto's had gezien. Ik miste haar enorm. Regelmatig bekeek ik de foto's waarop ze te zien was. Bij moeilijke momenten mocht ik in gesprek met een persoonlijk begeleider of een vervanger.  Mijn man kwam nog steeds elke dag bij mij, afgewisseld door aantal familieleden en mijn ouders. Het was zo fijn om ze weer te zien.

Uit het medisch dossier:
De baby is net voor het weekend opgenomen op de kinderafdeling zodat de moeder middels het programma zich meer kan bezighouden met de verzorging van haar baby. 

Omdat ze zeker wouden weten dat alles goed ging, is ons dochter van de kinderafdeling, door mijn man opgehaald naar de gesloten afdeling toe. Na een maand zie je al veel veranderingen bij een baby, maar toen ik haar zag was het gelijk al heel vertrouwd.

De eerste ontmoeting met onze dochter vergeet ik nooit meer.  Dat neusje, haar oogjes en oortjes. Dat is onze dochter. Ik wou haar alleen maar blijven knuffelen. Zo fijn om haar weer vast te kunnen houden. Ze lag heerlijk rustig tegen mij aan.

Onze dochter was een makkelijke baby en dat heeft gelukkig mee geholpen. Emoties had ik op dat moment niet, die werden onderdrukt door de medicatie. Ik vond het moeilijk om haar weer weg te geven. Na een half uurtje moest ze weer mee naar de kinderafdeling. Ze waren bang dat ik anders te veel prikkels kreeg. Ik verheugde mij al weer op de volgende dag.

Uit het medisch dossier: De moeder gaf woensdag aan weer meer last te hebben van “lekkende” borsten misschien in combinatie met het vloeien? Contact baby?    

Bij de volgende ontmoeting die een paar dagen later was, mocht ik haar zelf bezoeken op de kinderafdeling. In het begin van de bezoekjes waren binnen de kinderafdeling of ik mocht haar daar in bed doen. We namen onze dochter ook wel eens mee voor een blokje om buiten. Of we namen haar mee op de afdeling waar ik was en dan probeerde ik haar te vermaken met speelgoed. Ze lag dichtbij het dochtertje van de moeder die ook op de afdeling verbleef. Ik mocht ons dochter een flesje geven. De flesjes verder op de dag werden door familieleden gegeven, die om de beurten haar bezochten op de kinderafdeling. De bezoekjes naar mijn dochter toe werden steeds meer uitgebreid.

Regelmatig kregen we gesprekken met de psychiater en een persoonlijk begeleider om mijn functioneren te bespreken. Soms waren de gesprekken verhelderend en vaak ook emotioneel. Gesprekken gingen over een dagje naar huis, en hoe dat was gegaan, wat mijn man van mij vond qua vooruitgang, wat ging er goed en  minder goed. Op 20 april, 56 dagen na mijn opname,  verhuisde ik naar een open kamer wat heel prettig voelde.

De bezoekjes naar mijn dochter gingen goed. Tussendoor deed ik ook mee aan de activiteiten en therapieën die ik ook moest volgen, zoals creatief bezig zijn, kleurplaten inkleuren binnen de lijnen om de fijne motoriek te testen die door medicatie erg verstoord kan zijn. Ook een soort van rollenspel (drama) deden we door elkaar na te doen. Dit was een lastige opdracht, omdat velen niet in hun normale doen zijn. Daarna werd er dan weer een gesprek gevoerd over hoe het ging met mijn functioneren. Ik hield mij vast aan het feit dat we als ik flink mijn best deed, ik weer terug kon gaan richting huis. Daar haalde ik de kracht uit. 

Een paar keer was ik inmiddels met verlof naar huis geweest, eerst zonder ons kind en paar weken later met ons kind. In het begin was dat wel wat onwennig, vooral na een paar maanden niet  bij elkaar geslapen te hebben, dan weer voor het eerst weer bij elkaar slapen.

Het is net of je elkaar weer opnieuw af moest tasten. Thuis hadden we ook een hondje maar zelfs het aaien van een hondje was voor mij al te veel. Ik kon hier geen geduld voor hebben. En ik  zat ook niet altijd even lekker in mijn vel door de medicatie. In het begin mocht ik nog geen visite ontvangen. Eerst moest ik zelf ervaren hoe het was om weer thuis te zijn. Toen het moment kwam dat onze dochter mee mocht naar als ik een dagje naar huis ging, hielp mijn man thuis met de verzorging.                             

Op een gegeven moment leek het allemaal toch niet meer zo fijn te gaan. Het ging weer bergafwaarts met me. In het volgende blog vertel ik je over de kloof waarin ik toen viel, een nieuw absoluut dieptepunt waarin ik nog dieper viel. En vertel ik ook hoe ik eruit klom en tot op de dag van vandaag van wat ik heb meegemaakt, mijn kracht heb gemaakt. 

Wil je me laten weten hoe dit blog jou raakt?  Ik hoor het graag in een reactie hieronder, of via Sonja.