Hi, fijn dat je (weer) mijn blog leest.
In dit derde laatste blog lees je meer over hoe ik van mijn kwetsbaarheid, psychose en depressie, mijn kracht heb ontdekt. Ook schrijven mijn man en moeder een stukje over hoe zij het beleefd hebben.
Voor degenen die de aanloop hier naar toe nog niet gelezen hebben:
In het eerste blog vertelde ik dat Sonja me gevraagd heeft om te schrijven over mijn psychose en gedwongen opname na de bevalling van ons eerste kind en hoe het daarna ging. Je leest daarin over de bevalling, hoe trots als een pauw ik was, in een psychose gleed en naar een gesloten afdeling in het ziekenhuis (PAAZ) werd gebracht.
In het tweede blog lees je hoe ik de separatie ervaarde, mijn waanideeën, vergeten was door de psychose dat ik moeder was, mijn dochter ging herinneren, stapje voor stapje meer vrijheid kreeg en een nieuw dieptepunt zich aankondigt.
Dit alles delen is spannend en voelt goed net als jullie alle reacties die ik op allerlei manieren binnen kreeg op mijn vorige blogs. Voor mij is het ook fijn dat doordat ik ging schrijven, mijn verhaal, in plaats van in flarden, nu in zijn geheel heb. In verband met onze privacy vermeld ik geen namen en vraag je dit te respecteren. Bedankt!
Beven en slechter slapen, wat voelde ik mij ellendig
Op een gegeven moment leek het allemaal toch niet meer zo fijn te gaan. Ik merkte het doordat ik moeite kreeg om onze dochter de fles te geven.
Geduld en concentratie misten en ik begon meer te beven. Liggen in bed ging moeilijker en ik sliep slechter. Ook zei ik tegen de psychiater: 'Mijn denken en doen is verstoord, het is net of dat niet tegelijk werkt.'
Ik voelde mij ellendig en baalde ervan dat het ook minder ging met de verzorging van mijn dochter. In die weken werd ik ook weer voor het eerst ongesteld. Verschrikkelijk is het als je niet goed een tampon in kunt brengen omdat je trilt.
Fysiek voelde ik mij soms onverzorgd omdat ik mezelf niet goed kon verzorgen. Ik snapte niet wat er met mij aan de hand was. Mijn gedachten konden er niet meer vanaf wijken. 'Dit komt nooit meer goed', zei ik regelmatig.
Patient komt vlak over
Uit het medisch dossier:
Patiënt komt vlak over, weinig mimiek maar zegt wel te genieten van het thuis zijn en van haar dochter. Had thuis wel enkele malen gehuild toen zij tegen haar onvermogens op liep. Kon zich bijv. slecht concentreren als ze haar dochter in bad wilde doen. Was uiteindelijk erg verdrietig over hoe het verlof was gegaan. Volgens de psychiater is er sprake van een depressie, de medicatie is daarop aangepast. De patiënte gaf aan zich raar in 't hoofd te voelen, oorsuizen. Was ook 's avonds erg verdrietig en staarde met een lege blik. Is teleurgesteld om zichzelf dat ze zich nu zo voelt.
Gedachten als stroop en lopen als een zombie
Ik kreeg dus weer een nieuwe diagnose: depressie. Achteraf bleek dat mijn man ook wist, dat na een kraambedpsychose 9 van de 10 keer een depressie achterwege komt. Ik dacht dat ik al heel ver was, maar toen die intense teleurstelling dat ik ook dit nog kreeg. Depressie: nooit geweten dat ik me zo ongelukkig kon voelen. Het is eigenlijk geen gevoel, het is meer dat lichaam en gevoel van elkaar ontspoord zijn. Denken en doen zijn daardoor verstoord.
Mijn gedachten voelden als stroop en daardoor ging mijn lichaam zich ook anders gedragen. Lopen als een zombie, langzaam en onduidelijk praten, net of mijn kaken verkrampt waren. Last had ik van een droge mond door de anti-pscyhotica mediatie, en tot op de dag van vandaag heb ik daar nu nog steeds last van. Mensen kunnen me dan minder goed verstaan omdat mijn tong en lippen vastplakken met praten. Ook kreeg ik gedachten om niet meer te willen leven. En steeds maar denken..: 'Dit komt nooit meer goed.'
Patient laat de kop hangen
Uit het medisch dossier:
De patiënt bleef ook de rest van de week down, laat de kop hangen. Erg traag in handelen en bewegen(zombie achtig), kan niets met haar handen qua motoriek. Eet slecht, heeft een brok in haar keel, is daar erg mee bezig. Wil desnoods wel drinkvoeding. Al met al is de patiënt erg depressief , loopt als een robot, niets interesseert haar nog . Extra alert zijn op TBS gevaar. Met echtgenote gaat het momenteel ook wat moeizamer, snel geïrriteerd en dergelijke. Is erg zorgzaam naar zijn vrouw toe. 27-4-2000: anti-depressiva verhoogd naar 20 mg.
Allerbelabberdst
Ik dacht altijd bij een depressie: 'Nou dan voel je je gewoon even niet zo blij dan anders.' Maar nee, ik heb het nu gevoeld hoe verschrikkelijk dit is, dit wens ik niemand. Zoals ik al zei. Je voelt je stram, weinig eetlust, beven, je loopt als een zombie. Je voelt je allerbelabberdst.
Mijn schoonouders kwamen op visite en ik vroeg wat ze van mijn haar vonden. De zorg had mijn namelijk mijn haar gedaan in twee vlechten, ik leek net Pipi Langkous. Ze vonden het nog mooi ook. Ik zei daarop: 'Ik vind het verschrikkelijk.'
De dag erna werd door mijn moeder gevraagd aan de verzorging of ze mijn haar anders wouden doen.
Ik bleef 's morgens langer liggen omdat ik slecht sliep. Als ik om acht uur er niet uit wou komen zeiden ze: 'Zullen we je helpen' en dan ging ik er toch maar uit.
Ik kon mijzelf niet meer verzorgen en vergeet nooit
wat de verzorgende toen deed
In bad gaan was voor mij ook erg lastig, omdat mijn motoriek erg achteruit was gegaan. Het lukte het mij niet om mezelf te verzorgen . Ik zat in bad en ik vergeet nooit weer dat een verzorgende mij voor de lol water in mijn gezicht spetterde. Ze was gelijk 'mijn favoriete' niet meer. Dit vond ik zo onprofessioneel. In mijn toestand zei ik: 'Ik vind dat niet leuk als je dat doet'.
Ik had 1 begeleidster maar kon ook bij de anderen terecht. De communicatie liep nog wel eens mis. Als de een iets had beloofd, moest je er aardig tegen praten als het door miscommunicatie niet duidelijk was bij die persoon. Bijvoorbeeld toen ik mijn man vaker mocht zien en ze dat niet goed hadden doorgegeven.
Mijn schema werd per dag bijgehouden zodat ik een goede invulling had overdag. En bij behoefte aan een gesprek namen ze vaak wel de tijd voor mij en werd voor zo nodig medicatie bijgesteld. Ze hadden het er ook over dat onze dochter eventueel toch maar weer terug moest naar huis als de verzorging door mij niet ging.
Huilend naast mijn dochter staan
Uit het medisch dossier:
Het contact tussen moeder en dochter is wisselend. Reageert soms adequaat op haar kind maar is soms ook erg afstandelijk naar haar dochter. Ze is samen met verpleegkundige naar de kinderafdeling geweest. Ze raakte haar dochter amper aan en praat ook bijna niet tegen haar. Moest wel huilen toen ze naast haar stond maar wilde al snel weer naar de afdeling terug.
De waan dat ze speciaal voor mij een afdeling hadden ingericht, had ik nu wel losgelaten
Ik keek veel naar die andere moeder die mij bij op de afdeling zat en die al veel verder dan mij was. Ik vond het zo knap dat ze al zelfstandig haar dochter mocht verzorgen op haar eigen kamer. Wat ik al eerder vertelde, ik wist niet waarvoor zij op de gesloten afdeling verbleef. Iedereen is er voor een eigen reden en/of ziektebeeld.
Zo was er een jonger meisje die aan een infuus zat. Beentjes zo dun dat je er bijna niet mee durft te lopen. Nog zei het meisje dat ze vond dat ze dikke benen had, zittend aan het infuus.
Tijdens mijn opname kwam ik erachter dat bijna iedereen die op de gesloten afdeling zat, ook allemaal weer mee naar huis gaan. Soms ook trieste gevallen. Komt er iemand via een opname binnen en we zitten `s avonds bij elkaar en dan horen we dat de wederhelft van degene die is opgenomen, zelfmoord heeft gepleegd. En weer iemand die net opgenomen was, komt vanaf buiten helemaal nat naar binnen lopen, vol tranen. Die had geprobeerd zichzelf van het leven te beroven. Een paar medepatiënten begonnen spontaan te huilen en zeiden dat zij dat ook een keer in gedachten hadden maar niet durven. De waan dat ze speciaal voor mij een afdeling hadden ingericht, had ik nu wel losgelaten.
De periode dat ik in een depressie zat, voelde ik mij het allerslechts en ik dacht ook nog steeds dat het nooit meer goed zou komen. Door verandering van medicijnen kreeg ik steeds meer positieve gedachten.
Waar ik op de dag van vandaag nog steeds heel veel kracht uit haal is dat als het een dag niet zo goed gaat, ik veel aan deze tijd terug denk. En dat het echt goed kan komen.
Relatietherapie hielp ons
Mijn man, onze dochter en ik zijn langzamerhand steeds meer momenten thuis geweest. Mijn man heeft een poosje ziektewet en zorgverlof gehad om de zorg voor onze dochter en de bezoekjes aan mij te volbrengen. En dit werd steeds meer opgebouwd. Wel onder begeleiding, dat wil zeggen gesprekken voor de tijd en als we weer teruggingen naar de PAAZ.
Ook mijn man moest langzamerhand het werk weer oppakken. Samen met ondersteuning van familie lukte het ons weer om de stap te maken om steeds meer dagen thuis te zijn. Professionele gezinshulp kwam bij ons thuis om de stap naar ontslag mogelijk te maken. Relatietherapie was hiervan ook een onderdeel om mijn man en mij weer dichter tot elkaar te laten komen.
In eerste instantie zag ik hier zelf niet het nut van in. Maar toen die gesprekken kwamen, hielp het ons toch weer meer vertrouwen in elkaar te krijgen. Je hebt toch min of meer bijna een half jaar niet 24/7 met elkaar samen geleefd. Wat ons opviel, is dat het vooral belangrijk dat als je elkaar iets vraagt dat het niet mag beginnen met
'Jij moet of doe jij, maar: 'Wil jij of zou jij … 'Door de vraag of zin anders te beginnen, komt het voor je wederhelft al heel anders over om iets te gaan doen.
Dat wat ik nu vertel, dat vond mijn man het ergste wat er gebeurde
Onze dochter mocht tijdens het opbouwen naar huis, iets eerder weer naar huis. Daarna mocht ik ook naar huis. Maar ik kon de draai eerst nog niet echt vinden. Thuis bleef ik ook de eerste weken gesprekken houden en kwam er iemand van de PAAZ bij ons thuis.
Ik had moeite om de tijd door te komen, vooral nu mijn man meer richting werk was. Ik keek veel naar buiten, zag hoe de buren weg gingen en weer thuis kwamen en dacht steeds: 'Hoe komen zij de dag door?' Ondertussen kon ik wel voor mijn dochter zorgen. Maar toch, ik voelde mij nog niet happy. Ik kon het er met mijn man niet over hebben. Voelde mij ook een beetje bezwaard. Hij deed zo goed zijn best en ik wou hem niet teleurstellen. Maar toch had ik in mijn hoofd: 'Ik kan zo niet verder.'
Dit ging al een aantal dagen zo aan. Dat wat ik je nu vertel, dat vond mijn man het ergste wat er gebeurde, en dat is gewoon heel moeilijk om er weer vertrouwen in te krijgen. Achteraf denk ik ook waarom ik dit ooit heb kunnen doen. Nog alle dagen heb ik er spijt van.
Onze dochter legde ik in de box en ik ging naar boven
Mijn man ging naar de winkel en was nog geen tien minuten weg. Onze dochter legde ik, na haar een flesje te hebben gegeven, in de box neer. Daarna ben ik naar boven gegaan en ik wou mezelf daar wat aandoen maar ik kon het niet.
Toen mijn man thuis kwam stond ik beneden voor de kast. Hij vroeg wat er aan de hand was en ondertussen zag hij striemen om mijn nek. Achteraf was het een schreeuw om aandacht. Hij werd boos en belde meteen mijn ouders die ergens aan het fietsen waren. Ze schrokken zich rot. Vervolgens ben ik weer teruggebracht naar de PAAZ.
Dit voelde als falen, en daarbij liet ik mijn man en kind weer in de steek. Ik heb heel veel gehuild. Het leek niet meer te stoppen. Daarna heb ik nog een paar weken therapie gevolgd en ook mijn medicatie werd aangepast. Er werd mij steeds gevraagd, hoe aanwezig mijn suïcidale gedachten waren. Tijdens deze gesprekken kwamen veel emoties los, wat waarschijnlijk gevolg was van alles wat daarvoor is gebeurd. Ik was echt bezig met verwerken. Mijn man was ook bij de gesprekken aanwezig en ook hij kon zijn gevoelens uitspreken.
Waarschijnlijk ben ik achteraf te vroeg met ontslag van de PAAZ naar huis gegaan. Ik was blijkbaar nog niet stabiel genoeg. Ik had gedachten zoals: 'Hoe kom ik de dag door. Wat heb ik ons kind te bieden nu ik mij niet prettig voel. ' Depressieve gevoelens waren nog steeds op de achtergrond aanwezig en gevoelens voor mijn dochter waren wel aanwezig. Op een moment dacht ik alleen nog: 'Het heeft zo geen zin meer, dit komt nooit meer goed. Het waren momentopnames.
Samen zijn we er sterker uitgekomen
Super moeilijk was het voor mijn man om mij toen weer mee richting huis te nemen. Het vertrouwen was weg maar uiteindelijk zijn we er samen wel sterker uitgekomen.
We weten wat we aan elkaar hebben, zijn goed op elkaar ingespeeld en voelen elkaar beter aan. Voor mij was het spannend om weer naar huis te gaan, maar ik wist voor mezelf: 'Alles behalve weer die gedachten en ook al zouden die komen dan wist ik voor mezelf: 'Daar ga ik niet meer op in.'
Alleen was het best moeilijk om mijn man ervan te overtuigen dat hij daar niet meer bang voor hoefde te zijn. Doordat ik heel lang niet meer thuis in beeld was, moest hij alles regelen wat ik normaal altijd deed zoals eten koken. Mijn ouders wonen naast ons en we zagen, voordat ik ziek werd, hierin alleen maar voordelen. Maar door mijn ziek zijn, kwamen ze er achter dat als ze wat over mij wilde horen, dat mijn man het ook wel eens fijn vond om op tijd de deur op slot te hebben zodat hij tijd voor zichzelf had. Ze konden niet meer zo maar even langs, wat ze hiervoor wel eens deden.
Mijn man, familie en schoonfamilie zijn er altijd voor mij
Die eerste maand dat ik was opgenomen en ik geen contact mocht met de buitenwereld, waren voor mijn ouders, maar zeker voor mijn man een tijd waar geen einde aan leek te komen. Ik ben zo trots op mijn man, en dat hij altijd mij heeft gesteund bij welke tegenslag dan ook. Alle dagen kwam hij bij me. Ook al kreeg hij geen goede berichten te horen. Respect!
Ook mijn familie en schoonfamilie zijn er voor ons geweest. Dat heeft ons er door heen geholpen. Verderop in het blog schrijven mijn man en mijn moeder een stukje over hoe zij het beleefd hebben.
Als ik nu druk overkom of bij drukte met verjaardagen, wijst mijn man erop dat ik wat rustiger moet doen. Hij is anders bang dat het de verkeerde kant weer opgaat. Ik neem de medicijnen trouw in en dat geeft ons zekerheid dat mijn gemoedstoestand stabiel blijft.
Met mijn dochter is na deze tijd de band steeds hechter geworden. In het begin voelde ik wel dat ik hier wel aan moest werken. Het was 1 maand zonder contact met haar maar toch merk ik dat in de band met je kind zo belangrijk is dat dit niet wordt onderbroken. Gelukkig heb ik haar liefde gegeven, en dat was ook wat ik altijd graag wou: MOEDER WORDEN. Mijn grote wens maar wel met een andere wending. Met een goede afloop.
Wat voor de familie een vrees was, was dat als ik na onze dochter nog meer kinderen zou krijgen, opnieuw een psychose zou krijgen. Door gelijk medicatie te nemen na de zwangerschap is het ons gelukt nog twee prachtige dochters op de wereld te zetten. We zijn super trots op ons gezin.
Ik heb veel aan wat mij is overkomen
Ik werk nu 25 jaar in de ouderenzorg, en doe dit werk nu nog steeds met veel plezier. Hierin merk ik dat ik heel veel heb aan wat mij is overkomen 21 jaar geleden.
Ik voel mensen eerder aan in hoe het met ze gaat. Ook vind ik de verschillen die er zijn in karakters heel interessant , vooral als er psychische aandoeningen bij komen kijken. Ook komt dit omdat ik dit van dichtbij heb meegemaakt. Ik ben ervaringskundige. Je kunt je moeilijk verplaatsen in een mens als je het zelf niet hebt meegemaakt. Ik gun het niemand, omdat het wel een tijd is waar je samen goed door moet komen en daar is tijd en rust en ruimte voor nodig. Hieronder lees je een stukje van hoe mijn man en moeder zij het beleefd hebben en wat het opschrijven van mijn verhaal voor hen betekent.
Woorden van mijn man
Het verhaal van mijn vrouw is duidelijker geworden nu het op papier staat. Ik hoop dat het in haar hoofd wat rustiger wordt en voor de verwerking zou het heel goed zijn. Het is nu een geheel en ik wil graag dat ze gelukkig is.
De gedachten zijn nog heel vaak bij haar verleden. Onder andere ook: wat er anders had gekund in die tijd: de verzorging zat te weinig op een lijn en je mist elkaar. Je wordt zo uit elkaar getrokken. Je wilt gewoon heel graag bij elkaar zijn. Je groeit te ver uit elkaar na zo'n half jaar.
Goed was dat onze dochter daar ook opgenomen kon worden zodat we naar haar toe konden gaan om haar te verzorgen en te knuffelen. Belangrijk is dat je elkaar zoveel mogelijk blijft zien. Je bent elkaars steun hard nodig.
20 jaar na deze periode kreeg ik een burn-out. Door lichttherapie kwamen ook alle gebeurtenissen van toen weer omhoog, daardoor heb ik het een plekje kunnen geven. Nu het verhaal op papier staat, wordt het voor mij ook completer en is het ook goed voor mijn verwerking. Maar vergeten doe je het nooit. Het had en heeft een enorme impact op ons gezin.
- De man van mij -
Woorden van van mijn moeder
Ons eerste kleinkind
Samen met onze oudste dochter heb ik veel gedeeld doordat ze zoooo graag een kind wou. Al jaren was dat het onderwerp, o wat zou dat geweldig zijn!
Toen ze zwanger was, werd ik door haar en haar man uitgenodigd om mee te gaan naar een babyzaak. Dat was erg leuk natuurlijk. Ze werd wat drukker in haar hoofd en zei: 'Mam, wat vind jij een mooie naam?' En zo werden veel vragen gesteld door haar. Er waren momenten dat het leek of ik zelf zwanger was, ik werd er door haar veel bij betrokken namelijk. Dat was ook mede een reden dat ik een boek voor mijzelf bijhield.
Na de geboorte van ons eerste kleinkind waren wij als opa en oma getuige van een gezonde, mooie, rustige baby voor de jonge ouders. Ze hadden een liefdevolle, zorgzame kraamhulp.
In de derde week na de geboorte werd een kraambedpsychose geconstateerd. Het was een schrik voor ons, net of we aan de grond genageld waren.
Wij hoorden van de psychiater (die bij hen was), dat het ontstaan van een psychose meestal tussen de 4e en 14e dag in de kraamtijd ontstaat. De officiële naam was postpartum psychose: na de bevalling in de war, van de hak op de tak springen, denkbeelden die niet kloppen, maar gevoelens zijn er wel.
We mochten onze dochter, de eerste vier weken opname op de PAAZ niet zien. Daarna mochten we haar daar 1 keer in de maand zien, De dag dat ze daar werd opgenomen was verschrikkelijk. Haar man reed met mij voorin de auto en zij met haar dochter in de Maxi-Cosi achterin, naar het ziekenhuis. Ik verwachte dat ze met haar baby gewoon werd opgenomen op de kraamafdeling. Daar aangekomen, stapten we uit en liepen naar de hoofdingang van het ziekenhuis. Daarna door een lange gang en we belandden in een ander gebouw: de PAAZ. Mijn illusies stortten ineen.
We werden opgevangen op de afdeling psychiatrie. Daar waren meerderen mensen aanwezig, wie of wat ze precies waren weet ik niet meer. Ik word even emotioneel als ik eraan terugdenk.
Eerst was er een inleidend gesprek, gericht naar mijn dochter en haar man, en ik zat met de kleine in de Maxi-Cosi ernaast. Mijn dochter keek wel naar haar kind maar zei niets. Daarna werd mijn dochter bij haar man weggenomen. En blijven wij met ons drieën over.
Ineens zei haar man: 'Ik hoor haar schreeuwen' en hij vloog gelijk de gang op. Ik bleef met ons kleinkind achter. Wat er volgde staat in dit blog.
Nadat we onze dochter in het begin 4 weken niet gezien hadden, zag ik haar met een verpleegster een wandeling maken in een parkje bij het ziekenhuis vanuit de PAAZ. Ik stond met haar kleine meid op de arm voor het raam van de babykamer op de kinderafdeling waar zij toen was opgenomen. Het leek wel een soort opdracht. Ik wilde er zo wel heen met de kleine maar snapte dat dat niet kon. Misschien dat dit haar moest prikkelen? Ik heb dat nooit begrepen.
Mijn dochter kreeg een maand later, over de psychose heen, een depressie. Gelukkig werd die de kop ingedrukt. Ze had gezegd tegen de psychiater: 'Ik wil voor mijn dochter zorgen.' En dat heeft haar uiteindelijk weer met ups en downs er bovenop geholpen.
Het was voor ons als ouders de meest ingrijpende periode toen in ons leven. Ook voor onze tweede dochter. We stonden machteloos aan de kant, op de achtergrond. Veel onzekerheden en maar hopen dat het ooit weer goed mocht komen met onze dochter? Heel veel vragen, geen antwoorden. Dubbelzinnige tijden van veel verdriet, dat stroomde breeduit door de blijdschap van de geboorte van onze eerste kleindochter heen. Ook een grote hoop hadden we op meer betrokkenheid naar ons toe. Het was wel onze dochter die veel met ons gedeeld had. En zo ineens viel alles weg. We hebben veel foto's gemaakt van de kleine meid. En toen onze dochter beter te pas was, hebben we die aan ze gegeven met teksten erbij.
Na 21 jaar is nu haar grote wens om het complete verhaal op te schrijven, uitgekomen! Het zal hun beiden goed doen. We zijn trots op haar. Ze is een sterke vrouw met altijd nog wat medicatie. Ze gaat er goed mee om, ze functioneert goed in de zorg en is de spil in het gezin. Maar na al die jaren terugdenkend, zijn ze als ouders altijd strijdend doorgegaan, door dik en dun. Tot op de dag van vandaag.
Wij hopen dat ze het nu wat los kunnen laten, maar vergeten doe je het nooit, zo'n impact. Ze hebben drie mooie dochters samen en we gunnen hun een gelukkig leven tot in de verre toekomst en dat wij er nog lang getuige van mogen zijn.
- Liefs moeder en oma van mij -
De familie erbij blijven betrekken is zo belangrijk!
En dan mijn laatste woorden:
Wat we samen hebben meegemaakt, helpt ons ook om door moeilijke tijden heen te komen. Ik ben van mening dat het anders had kunnen verlopen als ik het nu had gekregen.
Ik zou minder gauw in een separeer terecht zijn gekomen. Doordat er vijf man op je af komt, ga je ook in verzet. Probeer door middel van een gesprek of je tot iemand kunt doordringen, voordat je zo drastisch te werk moet gaan, is wat ik wil meegeven.
Het voelt zo fout om iemand te laten dwingen iets te doen wat onnatuurlijk is. Wat heel belangrijk is, is om de familie er goed bij te betrekken. Dat wordt soms te weinig gedaan, zoals in mijn situatie, zodat we te veel in het ongewisse zijn gelaten. Het ergste wat er is, is leven in onzekerheid. Soms kan het niet anders maar als het wel anders kan , dan is dat het allerbelangrijkst.
Ik bedank de mensen met wie ik mijn verhaal mag delen
Ik moet zeggen dat, ondanks dat ik mijn verhaal mondeling al met heel veel mensen heb mogen delen, het goed voelt dat ik het nu op papier heb kunnen zetten en meer mensen mee kunnen kijken in mijn verhaal. En dat ik er misschien andere mensen ermee kan helpen die er op hun eigen manier er iets uit kunnen halen.
Mij heeft het heel erg geholpen om mijn verhaal te delen met de mensen die me liefhebben en waar ik het verhaal aan toevertrouw. Mensen die een luisterend oor voor me hebben. Ook bedank ik deze mensen dat ik het verhaal mocht delen en de mensen die deze blogs lezen. Dat heeft me zeker voor de helft geholpen. De andere helft doe ik door middel van het verhaal op te schrijven. Dit geeft toch een soort van rust doordat mijn gedachten steeds meer op orde worden gebracht. Ik ben van plan om er een boek van te maken, in eerste instantie voor mezelf.
Reactie plaatsen
Reacties
Wat heb je strijd prachtig verwoord. Diep respect voor jou en allen die er samen met jou voor hebben gestreden om je leven met allen die je lief zijn weer op te kunnen pakken.
Wat bijzonder dat jij dit verhaal met ons wilde delen. Het heeft me enorm geraakt. Ook het verhaal van je man en moeder. Hoeveel impact dat op een ieder heeft gehad, is niet voor te stellen. Knap dat jullie samen zo sterk zijn gebleven. Deze zware periode zullen jullie altijd met je meedragen, maar de kracht die jullie ervan gekregen hebben... daar kunnen jullie samen alleen maar ontzettend trots op zijn. Geniet van jullie mooie gezin. Liefs Marije
Bedankt dat je je verhaal met ons hebt willen delen. Wat een heftige en zware periode is het voor alle betrokkenen geweest! Wat fijn dat het uiteindelijk wel goed gekomen is, maar ik kan me voorstellen dat jullie het nooit zullen vergeten.